Accepteren & accepteren
Accepteren, een woord die net als vele andere woorden, een andere be-teken-is van het woord krijgt op het moment dat je voelt wat ze voor energie in zich dragen. Het kan je zinnen eveneens prikkelen. Of deze je nu in beweging zet of je vast doet zetten in het moment.
Je kunt het voelen in de houding die je er bij aanneemt, welke kant je op beweegt.
En kun je zijn met dat wat is, het centrale punt in het midden vinden.
Op de afbeelding zie je mij in een hangmat, ik heb twee types.
Beide zijn verbonden met balans vanuit het midden & gedragen worden.
En beide zitten ze verweven in mijn verhaal van accepteren & accepteren en de houding die je er in aanneemt.
De ene staat voor accepteren en zijn met wat is, de andere voor accepteren door van houding te veranderen en in beweging te komen.
Voor ik mijn verhaal begin, wil ik je meegeven dat waar jij je ook bevindt in je proces van verwerken, heling & zijn met wat is.
Je bent van waarde, wat je ook doet of laat, wat je voelt en hoe je dat ervaart.
[ont]breken is ook helend
Het was al een poos dat ik mezelf voort sleepte, met de gedachte dat ik deed wat ik het allerliefste deed. Ik leefde het leven wat ik mij had voorgesteld. Een hobbywinkel waar ik als kind van droomde, het geven van workshops, mensen in aanraking brengen met hun eigen creativiteit middels handvaardigheid. Eerst vanuit huis, daarna in een oude school en om van doorzetten te spreken, een pand in de binnenstad. Wat een ervaring! Wat een leerschool. Een die ons op financieel gebied vol-ledig heeft ontmanteld in de dubbele zin van het woord. Ik voelde mij leeg, dit was het moment van stoppen en toch nog even doorgaan om het rond te maken.
De signalen die mijn lichaam gaf, die negeerde ik. Of ik accepteerde ze voor wat het was en laveerde er flexibel omheen. Zomaar op de rem trappen, zou grotere gevolgen hebben gehad. Althans, dat was wat ik dacht en tegen mezelf zei.
Rond de kerstdagen in 2016 deden we de deuren voor de laatste keer open. En sloten een hoofdstuk af. Nu ik dit schrijf en ik mij bewust ben van de verborgen boodschappen in taal, is het ook het afsluiten van een hoofd-stuk geweest. Je zou denken dat op het moment dat je ergens mee stopt, je door kunt gaan naar het volgende. Wat een illusie. Het is nu 2023 en ik ben er weer, deze keer van uit de grond van mijn hart en vol ziel en zaligheid mijn pad aan het bewandelen.
Het was in de zomer van 2017, ik had mezelf net weer in de startblokken gezet om een nieuwe weg te bewandelen. Toen ik opnieuw of misschien wel tegen dezelfde opgerekte grenzen aan liep. Mijn spraak was verstoord, mijn gedachten verstrooid, barstende hoofdpijn, hersenmist en tegelijk helderder dan ooit. Mijn lichaam verlamd en de energie ver te zoeken.
Hemel en Aarde bewogen om serieus genomen te worden. Wat is er mis met mij.
Wat mist er bij mij, bezieling weet ik nu.
De ene scan na de andere, het testen van bloed en beenmerg, het voeren van gesprekken. Het nemen van voorgeschreven tabletten, een hoge dosering morfine waar ik van ging trippen en anti-deprissiva om te onderdrukken wat er aan de oppervlakte kwam. De artsen braken zich hun eigen hoofd er over. En zeiden: Ga naar huis en accepteer dat dit het is. Leef je leven, maak plezier, heb het leuk.
Het moment van in huilen uitbarsten. Ik kan er nog om janken als ik dit moment in mijn herinnering naar boven haal.
Het werd een Ja, accepteren dat dit het is. Vanuit een houding van dit is het nu en van hier uit kom ik in beweging richting wat wél.
Er lag een uit-nood-iging klaar om een nieuw pad in te slaan.
Mijn huisarts zei dat ik de meest irritante type patiënt ben, de buiten de paden zoekende en vindende mens. Het bracht mij bij een neuroloog in Utrecht, die mij eindelijk kon verlossen met het geven van een diagnose, FNS, een functionele neurologische stoornis. De uitleg wat het inhield, die hield hij voor zichzelf. Ik vond het zelf wel uit, inclusief het wiel om in beweging te komen met dat wat het is. De beste man die mij zei het te accepteren en plezier te hebben, vertelde mij tussen de botsingen die ik met hem heb ervaren ook iets wat ik als waardevol ervaar.
Hij zei: “Er wordt vaak gesteld dat iets tussen de oren zit” ik knikte en hij vervolgde zijn zin, wijzend naar zijn hoofd “Wat zit er tussen de oren?” een moment van stilte viel tussen ons in. “Je hersenen” zei hij. Tussen de oren zitten je hersenen. We schudden elkaar de hand en nemen afscheid van elkaar.
Ik sla een weg in van jezelf verlichten, ontmantelen en ontwikkelen, onthechten en verbinden.
En gaan staan voor jeZelf. Wat een avontuur, met vallen en met opstaan.
Doordat ik op mezelf aan-ge-wezen was* kon ik mij verbinden met de ziel die ik werkelijk ben.
Een voelend, creatief wezen, met een menselijke ervaring.
De ervaring die het me heeft gebracht, draag ik bij mij in een staat van onthechte verbinding. Het staat los van wie ik ben. Het heeft mij verrijkt en ik mag het nu uitdragen vanuit mijn eigen beweging van binnen naar buiten.
Hoe hang je erbij
Vanuit welke houding accepteer je dat wat is & accepteer je dat je een andere weg mag bewandelen.
Er bewust van zijn creëert een mogelijkheid om de sleutel binnenin te vinden en om te draaien.
Vrij van oordeel en vrij van richting waar het je zal brengen.
Liefs,
Audrey
*met lieve mensen om mij heen om bij te dragen aan mijn bestaan.
