Ontwikkeling
Wordingslust, jezelf ontwikkelen vanuit je eigen beweging.
Een levenswijze waar ik de aandacht op wil vestigen, om van daaruit in beweging te komen.
Dit wens ik een ieder, leeftijd & leefomgeving overstijgend.
Er zijn zoveel mogelijkheden om jezelf iets te leren en evenveel richtingen waarvandaan je de leerweg in kunt vliegen.
Ik schrijf dit vanuit een vraagstelling of je verplicht bent om naar school te gaan omdat je toch iets leren moet. Of dat je het recht hebt om te leren vanuit een beweging van vrije wil in een richting waar je interesse ligt op dat moment. Het recht op een leeromgeving, leermiddelen & toegang tot een leerkracht of docent voor begeleiding in je leerproces.
Waarbij je als leerling de mensen om je heen kunt verzamelen die het beste bij je passen, op basis van je gevoel “is er een klik” & kun je mij leren wat ik graag wil leren.
Vanuit een nieuwsgierige houding. Het is mijns inziens het vinden van het antwoord op de vraag “waarom heb ik dit te leren?”, een vraag die een leerkracht vaak onbeantwoord laat.
Wordingslust, het is je natuurlijke beweging, willen groeien.
Je wordt geboren, je landt op de aarde en wilt gevoed worden. Je laat wel van je horen als je voeding wilt, je geeft het aan. Je zichtveld uitbreiden, je bewegingsveld verruimen, steeds meer ruimte innemen, ontdekken wat er te ontdekken valt, door ervaring wijzer worden.
De kinderen in je omgeving zie je naar school gaan en jij wilt dat ook. Wachtend op dat ene moment dat je naar school mag. Besef van tijd heb je nog te leren of eigenlijk liever besef van energie, maar dat ter zijde. Eenmaal op school, is het de juf of meester die de kaders zet van wat je die periode mag leren. Er wordt aan je getrokken, je wordt erop gewezen dat je beter je best mag doen op het moment dat de scores buiten het kader vallen van waar je zou moeten zijn volgens normen die eveneens van een ander zijn.
Ja, ik ben mij bewust dat de juf of meester ook kaders opgedragen heeft gekregen en binnen die kaders hart heeft voor de kinderen die het onder haar/zijn hoede heeft. Tussen zwart en wit zit een nuance aan kleur.
Kun je iets leren, op het moment dat het van toepassing is? De kraan lekt en je wilt dat het stopt met druppen…
Het is tijdens de tweede lockdown in het tijdperk corona 2020/2021, dat ik mij er bewust van werd.
Dat we het recht hebben om te leren. Ik kan je zeggen dat je dan anders in je eigen schoenen staat tegenover een directeur en leerplichtambtenaar. Hoezo verplicht om te leren, of de plicht om naar school te gaan.
En kan er dan zomaar bepaald worden dat het alleen geldt naar jou toe en er andersom andere regels gelden? Oftewel; mogen ze jou de toegang wel ontzeggen terwijl jij wel moet komen opdraven tegen je zin in?
En je alleen bij ziekte verlof mag, alleen vakantie hebt wanneer het bij gratie wordt verleend.
Ons er van bewust dat op het moment dat je kind eenmaal in het schoolsysteem zit, je er moeilijk uit komt.
Je te roeien hebt met de riemen die je hebt tot het moment dat het schoolsysteem uit elkaar gevallen is en er iets nieuws mag ontstaan.
Kun je het verschil voelen in benadering? In de externe belevingswereld is nog steeds alles hetzelfde &
er is in interne gevoelswereld al een verandering ingezet.
Wat we als gezin ervaarden was dat onze dochter snel klaar was met de opdrachten, een uur per dag onderwijs op afstand. Zeeën van tijd en ruimte over. De verveling sloeg toe, met daaropvolgend de vraag hoe je invulling geeft aan je leven, wanneer alles open is. Alle kaders om je binnen te bewegen verdwenen. Hoe wakker je die lust op om in beweging te komen. En hoe doe je dat als ouders? In een tijdperk waarin de norm is dat je beide buitenshuis werkt.
In gesprek met leerkrachten, uitspreken dat je passend onderwijs wil voor een kind die goed mee kan komen op school, moeiteloos relatief hoge cijfers haalt en sociaal emotioneel gepast gedrag vertoont.
Passend onderwijs is wat mij betreft onderwijs afgestemd op het kind, ieder kind.
In een systeem dat op spanning staat, scheuren zichtbaar bijeengehouden met een plank, een gat gedicht met kurk. De leerkrachten die binnen de kaders tegen de klippen op lopen.
Ik zie hoe zij hun best doen, zichzelf evengoed staande zien te houden en het beste voor hebben met de kinderen.
Het was teveel gevraagd, we kregen te horen dat er naar gekeken zou worden en de uitvoer bleef uit.
Een signaal dat we het zelf te doen hadden. Het startsein van de reis.
Weer willen leven naar het bewustzijn van die wordingslust.
We zijn inmiddels een paar jaar verder en hebben als ouders een ontwikkeling hierin doorgemaakt, ervaring opgedaan. Een weg gevonden van leren op school, binnen het systeem & leren in het leven vanuit wordingslust. Er groeiden wortels, stevige aarding, zeker van mijn eigen kunsten.
Het vraagt om een aan-wezige houding & het willen vinden zien van mogelijkheden.
Jezelf bevrijden van het oude & het nieuwe willen creëren vanuit het goede van het oude.
Hoe wij als gezin praktisch vorm hebben gegeven aan ontwikkelen vanuit wordingslust,
kun je lezen als je de rol van deelnemer aanneemt.
Liefs, Audrey
