Het verhaal van: Tosk & de tandarts
Mijn lichaam verzet zich, het zet zich schrap. Het is een signaal waar ik gehoor aan te geven heb.
Is het wel mijn eigen angst, die ik waarneem? De gedachten doen er een schepje bovenop.
Al schrijvend komt er naar boven waar het verhaal over gaat. En het besef dat ook dit verhaal herschreven mag worden.
Ik pak mijn artjournal erbij, het beeld wat ik voor mij zie wil gecreëerd worden. Zichtbaar maken wat er nog meer speelt dan in woorden te vatten valt. Schakelen van denken naar voelen, het materiaal zijn werk laten doen. Alles waarmee ik denk te willen creëren, pakt anders uit dan gedacht. Na de eerste obstakels kom ik in een stroom van creatie op gevoel en ik volg de ingevingen. Elke laag die er op het papier wordt toegevoegd brengt mij een laag verder in het verhaal wat verteld wil worden aan mij.
Het doet er toe, elk materiaal en de uitwerking die het heeft, elke veeg waar je gedachten mee aan de haal kunnen gaan in termen als lelijk en ongewenst. Erbij kunnen blijven en op hetzelfde moment je overgeven, er mee zijn.
Benodigdheden:
Een artjournal met stevig papier, 300 grams papier. Ik maakte gebruik van een visual journal mixed media, merk strathmore.
Oliekrijt, wasco, een dikke stift (posca), gesso, acrylverf in de kleuren die je zelf wenst te gebruiken.
Penselen, je handen, pot met water & doeken.
Er wil een draak verschijnen op papier, met een mond vol tanden. Vorig jaar kwam ze ook al op papier, zelfde thema met een ander verhaal.
Haar naam kwam later, Tosk. Wat Fries is voor tand.
Hieronder schrijf ik mijn verhaal dat zich aan de binnenkant afspeelt, het zou kunnen dat het jou inzichten geeft over iets dat van jou is.
Sitautieschets
De regie die overgenomen wordt, de onmacht van het niet kunnen spreken. Vol overgave in de stoel te liggen, er vertrouwen in te hebben dat…oef. Ik schrik nog voor ik het opschrijf. Misbruik maken van “mijn mond gesnoerd”. En de geluiden, de trilling, welke mij door merg en been gaan, ze accepteren voor dat moment. Die geluiden, vroeger in de wachtkamer. Nu alleen als ik vol goede moed mee naar binnen ga met mijn dochter. Mijn angst voor de tandarts op de parkeerplaats, voor haar.
Nu moet ik zelf, twee dagen voor kerst lag ik op de stoel van de spoedtandarts en nu was er de weg af te leggen naar de eigen tandarts.
Gespecialiseerd in het behandelen van mensen met angst voor de tandarts.
Ik vertrouw op het zelfhelend vermogen van mijn lichaam, ook als het gaat om het gebit. En in de middelen van buitenaf…in dit geval het verwijderen van splinters zodat het in alle rust kan helen.
Controles uitgesteld, ik wacht tot ik er klaar voor ben. De moed heb om de angst te trotseren. Het gezeur over mijn gebit uit de weg te gaan door te ontwijken. Een afbrokkelende kies, bracht mij twee dagen voor kerst terug naar de jaren vijftig ofzo. Bij de spoedtandarts in de stoel. Gewoon de mond open en zij kon zonder zeggen wat ze deed haar gang gaan. Ik voelde mij klein en deed er niet toe. ik werd nog even aangesproken over een gaatje, of ik nog een scherp randje voelde en al wat ik wilde is weg gaan. Op dat moment voelde ik geen splinters meer, betalen en gaan. Snel naar huis. Twee dagen later begon de ellende weer, ik heb wegwacht tot de eigen tandarts er weer is. Kerstvakantie.
“Wat fijn dat je ons hebt weten te vinden, wat kunnen we voor je betekenen? Ik zie dat je al een ruime tijd niet geweest bent, zal ik naast de behandeling van je kies ook een controle inplannen?”
Wat had het mooi geweest als bovenstaande gezegd werd. Ik weet dat het om bewustzijn vraagt. Dat het onwetendheid is en het niemand te verwijten valt. Er bewust van zijn dat het verhaal altijd aan de binnenkant zit. Zowel bij jezelf als bij de ander.
Ben jij je er bewust van dat er zich een ander verhaal kan afspelen bij de ander, dan bij jou?
Twee dagen zien te overbruggen voor ik weer in de stoel lig van de tandarts. Ik kijk nog eens naar Tosk. Het verhaal mag herschreven worden en ik heb de sleutel voor verandering. Het wachten op de moed werd moed hebben in het moment.
Je hebt de moed wanneer het er toe doet.
Spreken wanneer het kan, vooraf aangeven wat je wenst, Dat betekende voor deze keer het toegeven van de angst. Accepteren van mezelf, dat ik deze angst ken. Ik heb het nu en waar die vandaan komt….tja. Er is alleen nu en de verhalen komen uit het verleden of zijn op de toekomst gericht. Klinkt simpel, is het ook. Aandacht en je er bewust van zijn is wat het vraagt. Dat vraagt energie en ruimte nemen. Voor jezelf in de rij gaan staan.
Alles wat je tekent ben je zelf, ik ben de draak die daar op het papier staat. Ook al heeft ze nu kiespijn, het is een blijft een draak.
De kracht van de draak neem ik mee, aan de buitenkant lijkt ze eng. van binnen is het een lieverd, onbevreesd ook. Vindingrijk, praktisch ingesteld, emoties parkeert ze in tijden van crisis. Hoewel dat laatste voorheen door haar gezien werd als overlevingsmechanisme, blijkt het haar levenskracht te zijn. Heldere ogen, zichtveld breed en scherp.
De weg vooruit, naar de tandarts. Ik stelde mezelf voor (je er een voorstelling van maken, is je verbeeldingskracht) er kalm en in het nu te zijn. Ademen, door de grote neusgaten van de draak. Eerlijk zijn tegenover mezelf en de ander. De assistente schrok van mijn eerlijke antwoord op de vraag of alles goed met mij was. Ik zei nee. ken je dat, dat iemand verwacht dat je ja zegt op zo’n vraag wanneer je iemand op straat tegen komt? Ik geef aan dat ik een bezoek aan de tandarts spannend vind, de onwetendheid van wat er gebeuren gaat en de onmacht die het in mij voelbaar maakt. Ook al weet ik dat mijn eigen tandarts specialist is in behandelingen verrichten bij angst. Ze reageert alsof het normaal is, heel fijn dat ze het laat zijn voor wat het is. Ze blijft kalm en het oordeel blijft achterwege. Een verademing. Ik voel mijn schouders zakken, mijn lichaam in minder gespannen staat.
Heel rustig worden er gegevens bijgewerkt en controles uitgevoerd. De tandarts stelde eveneens dezelfde vraag, zij het in andere woorden. Ik antwoord dat de angst voor de tandarts echt is, met een glimlach op mijn mond en een twinkeling in mijn ogen. Hij knikt terug en doet wat hij hoort te doen. Mij voor vol aan zien en respecteren dat ik voel wat ik voel, vrij van oordeel. Praktisch doorpakken met communicatie bij elke handeling die hij doet met daarbij wat ik verwachten kan. De verwachting dan ook weer loslaten is wat ik te doen heb. En mij bewust zijn dat er meer middelen van communicatie zijn dan spreken, ik kan mijn handen inzetten voor het maken van een signaal. De edelsteen die ik voor mijn eigen gemoed in mijn hand houd, hield ik bij mij. Er mee gooien was een optie die ik nu bij het schrijven achteraf bedenk, ik kies voor liefde. Dit heb ik achter mij liggen, het viel mee. Zoals vaker het geval, het verhaal groter gemaakt of zat het er in dat ik het verhaal op voorhand al veranderd had.
Er zit een enorme kracht in verbeelding.
“Maak je meteen een nieuwe afspraak, er is nog een kies met gaatje (wat er nu al vier jaar zit), die doen we wel met verdoving.” Ik slik, stel mezelf voor dat ik nog steeds die moedige lieve draak ben. Herinner mezelf dat ik de vorige keer dat ik voor die ene kies kwam de praktijk ben uitgerend. Bedank de tandarts en wens beide een fijne dag. Ik sta bij de balie en krijg te horen dat ik over twaalf dagen opnieuw kan komen. Zucht, dat is snel. Vooruit, inplannen en mezelf gerust stellen dat het verhaal veranderd is nu ik vandaag geweest ben.
Het is vijf dagen later, de telefoon gaat en ik zie dat het de tandarts is. “Mevrouw Reitsma, u heeft volgende week een afspraak staan, kunt u vanmiddag ook?” Ik schrik en stamel, zoekend naar woorden, ze brengen over dat ik twijfel zonder het woord te hebben gebruikt. “We laten de afspraak staan voor volgende week, kunt u zich mentaal voorbereiden in alle rust en tijd”. Wat een fijne reactie, vol van respect en vrij van oordeel. Het kan dus wel! Zelfs al heb ik naar aanleiding van mijn eerste belmoment mijn ervaring voor mij gehouden.
Ik heb mogen ervaren dat het een verhaal was die ik zelf levend hield. Dat ik het verhaal heb kunnen veranderen, juist door er aandacht aan te schenken. Sta ik nu te trappelen van plezier, dat ik nog een keer mag ervaren? Ik mag het verhaal schrijven, door in het nu te leven. het is vandaag nog steeds vandaag.
Weten dat iets werkt, het is de ervaring en dat wat je er mee doet, wat het verschil maakt. Het is de kunst van creatief leven.
Liefs,
Audrey
