Wat zou een ander vinden?
Doet het er toe? Wat een ander over je zegt of van je vindt?
We willen diep van binnen allemaal gezien en gehoord worden, voor wie we zijn.
Op een dag keek ik met Amy een film, het was er een van een ietwat vreemde soort.
Zo absurd dat je erover gaat praten.
Althans, dat doen wij. Als moeder en dochter, zij begint meestal en ik ga de verbinding aan.
Deze film ging over een tweeling, een van beide had net het besluit genomen zich te willen kleden als de ander, inclusief het kapsel.
Ze wisselden van plek in de auto, vlak daarna kwamen ze terecht in een ongeluk. Een begrafenis volgde. Ze beleefde haar eigen begrafenis terwijl iedereen dacht dat haar zus daar lag, al wat er gesproken werd over haar deed haar beseffen dat niemand haar echt kende.
Zo stelde ik mijn eigen begrafenis ook voor. Dat er mensen zullen zijn die daar spreken over mijn leven. Over dat wat aan de oppervlakte zichtbaar is geweest. De mantels die ik droeg, zie de garderobe in het artjournal café voor wat ik daarmee bedoel. Het bracht gesprekken tot stand, met mezelf, met Amy, met Alexander (levenspartner) en samen als gezin met veel lachen tussendoor. Luchtig, alsof de jas al uit was. Er kwam een stroom opgang, dat is nodig voor de verandering die ik zelf wens.
Hoe wil je herinnerd worden, hoe wil je gezien worden.
Jezelf kenbaar maken, de oorsprong. Met als gevolg dat de ander kan zeggen wat het te zeggen heeft.
Er iets van kan vinden, het als aanstootgevend kan ervaren, er weerstand bij kan voelen. Herkenning kan natuurlijk ook.
Mijn hoofd vult zich met gedachten, wat ik voor reacties kan verwachten, er vormen zich verhalen. Gekleurd door ervaringen en belevenissen in het verleden. Mij daarvan onthechten is wat mij te doen staat. Het staat los van wie ik ben, ook al brengt het wat te weeg, voel ik een stagnatie in mijn energiecentrale. Heb ik mij naar mijn eigen stoppenkast te begeven en daar de zekering vast te draaien.
Jezelf durven laten zien, nu je leeft. Vol kleur, levensenergie in beweging. De zekerheid van verandering omarmen.
Vrij, authentiek, Audrey. Mij er van bewust dat ik in dit leven meerdere rollen vervul. Als mens, als vrouw, als moeder, als dochter, als zus, als tante, als jonge oudtante, als kunstenaar in woord en beeld, als ondernemer, als buurvrouw, als voorbijganger op straat. En al die overige rollen ergens onderaan de aftiteling of genoemd als figurant.
Liefs, Audrey
